Niets is menselijker dan falen.

We leren al vroeg om goede prestaties te leveren. Misschien dat door het ervaren van de druk het komt dat we ons meestal alleen maar richten op het eindresultaat. Wij worden daar immers op afgerekend en dat zorgt erweer voor dat we ons gelukkig voelen. Worden we uiteindelijk wel gelukkig door het geluk op die manier na te streven? Is het juist niet zo dat als we ons zelf een té grote druk opleggen door alleen bezig te zijn met het eindresultaat en daardoor ongelukkig worden? Het stilstaan bij wat er nog meer gebeurd, daar van genieten en ook trots mogen zijn totaal uit het oog verliezen. Ik heb ervaren dat falen menselijk is maar nog meer dat het een ontwikkeling is. Een ware leermoment voor jezelf. Dat als het niet (helemaal) is gelukt om een het eindresultaat dat je wilde behalen we vaak alleen maar kijken naar wat niet is gelukt terwijl we juist zouden moeten kijken naar wat we wel hebben bereikt. Door het te zien als een leermoment kunnen we ook trots zijn op de wel geleverde prestatie om vervolgens de wijze les die je hebt gekregen mee te nemen naar een volgende prestatie.

Toen ik hoorde dat ik niet zwanger kon worden was het eerste dat ik voelde dat ik faalde. Ik voelde mij tekorschieten als vrouw. Ontzettend boos was ik op mijn eigen lichaam. Een heel proces was het en is het nog steeds. Tot ik het begon te zien als mijn leerproces. Nog steeds ben ik op en top vrouwelijk al laat het dragen van een nieuw begin nog steeds op zich wachten. Kennelijk hoort het bij mij en kan ik niet meer doen dan te leren en mij te ontwikkelen op dit gebied. Door in de medische wereld te stappen ging er een hele nieuwe wereld voor mij open. Elke dag leer ik er weer iets bij en door dit avontuur bekijk ik de wereld maar ook zeker mijn eigen ik met hele andere ogen. Ik huil als ik daar behoefte aan heb, ik lach voluit als ik geniet, ik schreeuw als de boosheid mij in z'n greep heeft en ik klaag als ik het even te moeilijk heb. Het mag er zijn. Ik wil niet alleen maar bezig zijn met het eindresultaat omdat er nog veel meer is dan dat. De kracht om het zo te zien zorgt ervoor dat ik het kan dragen, het kan en wil accepteren en telkens als ik weer faal weer opkrabbel om een stapje dichterbij het eindresultaat te komen. Steeds vaker kan ik kijken naar wat ik al heb bereikt in plaats van alleen maar te kijken naar wat ik zo graag zou willen.

De laatste tijd merkte ik aan mezelf dat ik stond te trappelen om te beginnen met onze laatste IUI behandeling. Het allerliefst wil ik natuurlijk dat ik door deze poging zwanger word maar mocht het niet lukken op deze manier dan ben ik er klaar voor om dit hoofdstuk af te sluiten. Tot mijn lichaam een eigen plan bleek te hebben. Even was het slikken tot ik besloot een zijweg in te gaan. Ik wilde niet nogmaals vallen om vervolgens weer op te moeten krabbelen. Het hele plan werd omgegooid en ook al was de situatie alles behalve prettig er was een oplossing.

Zo vertrok ik vandaag op mijn fiets naar het ziekenhuis. Hoe dichterbij ik kwam hoe zenuwachtiger ik begon te worden. Een inwendige echo is alles behalve prettig maar tijdens je menstruatie is helemaal onprettig en zeer ongemakkelijk. Toch stapte ik vol goede moed het ziekenhuis binnen. Het moet nu eenmaal en is het niet waar dat hij wel vaker dit soort dingen heeft gezien? ''Dat beetje bloed stelt vast niet voor'' zei ik in gedachte. Ik liet het helemaal los. Terwijl de inwendige echo werd gemaakt zagen we allebei weer twee grote cystes. Blij was ik dat er één cyste is verdwenen al was dat wel de kleinste. Ze zijn gegroeid. Op dat moment valt het hele plan induigen. Ik moet deze maand aan de pil om vervolgens ons plan voor te zetten. Ik moet slikken en weet weer niet wat ik moet zeggen. Ik kijk hem hoopvol aan in de hoop dat hij met een ander beter plan komt. Helaas ik moet vandaag beginnen met de pil. In mijn ene hand houd ik het recept vast en met mijn andere hand geef ik hem een hand. ''Het spijt me maar het is niet anders'' hoor ik hem zeggen. Bij de balie maak ik een afspraak voor volgende maand om dan eindelijk te gaan beginnen aan de negende en tevens laatste IUI behandeling.

Het voelt als falen. Nogmaals laat mijn eigen lichaam mij in de steek.Ik voel de tranen branden maar ik wil niet in huilen uit barsten. Niet middenin het ziekenhuis. Ik schraap mijn keel en verlaat het ziekenhuis. Kan mijn lichaam het wel aan? Zou het ooit een kindje kunnen dragen? Allerlei vragen en gedachtes schieten er door mijn hoofd. Ik voel mij zo ver verwijderd van mijn gedroomde eindresultaat. Hoe ik thuis ben gekomen, ik weet het niet. De hele rit is aan mij voorbij gegaan. Meteen bel ik ''Moffel'' als ik binnen ben gestapt. Terwijl ik aan één stuk door ratel en helemaal vol van emotie ben is hij rustig. Zijn kalmte zorgt ervoor dat ik ook iets indemp en rustiger word. ''Jouw gezondheid staat voorop en dan komt onze gedroomde einddoel'' klinkt het aan de andere kant van de lijn. ''Wie weet brengt dit je lichaam wel weer in balans'' zegt hij voordat ik ook maar iets kan uitbrengen.

Dan pak ik een papiertje uit mijn portomonnee en lees; niets is menselijker dan falen. Een kleine glimlach verschijnt erop mijn gezicht. De woorden van ''mijn'' gynaecoloog van de vorige keer sluiten zich hier mooi bij aan. Ik ben maar een mens en falen mag. Ook mijn eigen lichaam!